Józef Robakowski to artysta, historyk sztuki i profesor akademicki, twórca filmów, serii fotograficznych, instalacji, obiektów, performensów, działań multimedialnych i projektów konceptualnych.

Urodzony w 1939 roku w Poznaniu, uzyskał dyplom z historii sztuki i studiów muzealniczych na Akademii Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tytuł magistra zdobył na Wydziale Kinematografii w Szkole Filmowej Leona Schillera w Łodzi, gdzie następnie w latach 1970-1981 wykładał na Wydziale Fotografii i Reklamy Wizualnej. W 1995 roku wrócił do łódzkiej szkoły i do 2017 roku prowadził pracownię Działań Multimedialnych. Uczył też na Wydziale Badań nad Kulturą na Uniwersytecie Łódzkim (1982-1983) oraz w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi (2001-2006).

Współzałożyciel licznych kolektyw artystycznych, np. Oko (1960), STKF Pętla (1960–1966), Zero-61 (1961–1969) i Krąg (1965–1967). Współzałożyciel Warsztatu Formy Filmowej (1970–1977) i Telewizyjnej Grupy Twórczej Stacja (1991–1992). W 1978 roku utworzył (wraz z Małgorzatą Potocką) Galerię Wymiany w Łodzi, którą prowadzi do dziś. Inicjator wielu wydarzeń kulturalnych, kurator i co-kurator kilkudziesięciu wystaw, wydawca, autor tekstów i publikacji. Mieszka i pracuje w Łodzi.

Działalność filmowa Robakowskiego zaczyna się w latach 60. od produkcji eksperymentalnych, w tym wykonanych w technice found footage. Jego pochodzące z lat 70. pionierskie analizy struktur języka filmowego uznaje się dziś za klasyki kina strukturalnego. W latach 80. opracował koncepcję „kina własnego”: osobistych, często autobiograficznych nagrań i działań performatywnych. Jednocześnie prowadził krytykę polityki mediów i mechanizmów manipulacji widzem przez zideologizowane mass media. Jest twórcą ścieżek wideo dokumentujących jego (często improwizowane) performensy z ostatnich dwóch dziesięcioleci. Dokumentacje wideo i filmy o sztuce współczesnej i jej awangardowych tradycjach tworzą istotną część jego działalności.

Od końca lat 50. Robakowski zajmuje się fotografią, eksperymentując z tym medium i tworząc obiekty fotograficzne. Jego analityczno-konceptualne serie prac z lat 70. ukazują jego zainteresowanie ontologią percepcji i potencjałem reprezentacji fotograficznej. W latach 80. stworzył szereg serii fotograficznych, robiąc zdjęcia ekranu telewizora. W ostatnich latach tworzy monumentalne kompozycje z własnych zdjęć znalezionych w sieci, projekt zwany Fotomania.